Sessiz Sohbet

Herkes öylesine oturuyordu banklarda. O bir uçta, ben bir uçta. Farklıydık birbirimizden, her şekilde. O heyecanlı, bense bezgindim. O mutlu, bense yorgun...

Teker teker, herkesle konuştu. Sohbet etti, yüzünde gülümsemeleri vardı. Elleri çırpınıp hareket ediyor, anlattıklarına heyecan katıyor ve bu heyecanda kayboluyordu kendisi bile. Bense, oturmuş onu izliyordum. Ne anlattığını merak ediyordum..

Herkes gitti, elimi paketime attım. Bir sigara çıkardım, çakmağı çakmamla birlikte, yanıma gelmesi bir oldu. Başımı kaldırıp baktım. Bitikti gazım, ne kadar vursam da alev almadı kıvılcımlarım. "Çakmak var mı?" Diye sordum. Başını iki yana salladı, Yeşil Aycıydı o.

Sağı, solu dolanıp bir yolunu bulup tutuşurdum tütünü. Saçak saçak tütünler kıvrılıp kül oldular, rüzgara kavuştular. Ben hala suskundum, oysa bana bakıyordu. Dönüp gülümsedim, elimde değildi. Biri yanıma geldiğinde, kovacak ya da yanından uzaklayacak tiplerden değilimdir. İstemeyerekte olsa kabul ederim.

Elini salladı, bir şeyler yaptı. Basit bir hokkabazın büyülü numaraları gibi, şaşırdım önce. Sonra biraz daha ilgiyle izleyince gördüm, bu basit numaranın altında yatan gerçeği. O konuşamıyordu...

Oysa öylesine hareketli, öylesine canlıydı ki. Ben gençliğimden utandım, ben sözlerimden utandım, ben asosyalliğimden, cool'luğumdan(!) utandım. İnsanlara baktım, birbirini nasıl da rahat itiyorlardı, kovalıyorlardı sinekler gibi... Oysa o, kendi halinde konuşamasa bile elleriyle anlatıyordu istediklerini ve başarıyordu.

Öylesine oturup, sohbet ettik onunla hiç ağzımızı açmadan, arada sırada tuhaf sesler çıkarıyorduk ama memnunduk. Israrcıydı bir şeyleri anlatmak konusunda ama hoşgörü, sabır ve mutlulukla doluydu sessiz sohbetimiz...

Sonra durduk, sustuk... O işine gitti, bense yoluma.

O an farkettim. Elinde her zaman düşeş gelen zarları olupta, onları hiç atmayan tipleriz biz. Kullanmayı bilmediğimiz şeylere sahibiz...

four to the floor i was sure, never seeing clear
i could have it all, whenever you are near